Bediüzzaman Said Nursi Hz.leri iman hususunda bakın ne diyor:''İman hem nur, hem de kuvvettir. İman insanı insan eder. İmanın dairesi kudsiyyesine giren cihana bile meydan okur.''
Ne mutlu iman nuruyla beslenen gönüllere ki, yeri geldiğinde tüm cihandaki tağutlara karşı koyabiliyorlar. Niye meydan okunmasın ki, iman sahibi bir insanın bu dünyada kaybedeceği fazla bir şey yoktur ki, tüm dert davası ebedi saadete imanla göç etmektir zaten. Dolayısıyla bu kutsi yolda çile çekmeden göç etmek onlara zül gelmektedir. Asıl bu noktada derin derin düşünecek varsa bir eli yağda bir eli balda inanmayanlardüşünsün. Çünkü ecel kapıya dayandığında çok şey kaybedeceklerdir. Öyle ya, nede olsa hiç ölmeyeceklermiş gibi sımsıkı sarıldıkları dünyaya gözlerini kapadıklarında elde avuçta her ne varsa kendisiyle birlikte uçuverecektir. Allah’a şükürler olsun ki inanmış insanlar öyle değil, dünyevi heveslilerin tam aksine onlar baki olana sımsıkı sarılmakla ölüm şeb-i arus vuslat olabiliyor. Nasıl şeb-i arus vuslat olmasın ki, hiç umulmadık anda bir bakıyorsun göğsü iman nuruyla çarpan gönüller her şart ve ahvalde İlay-ı kelimetullah uğruna göğsünü siper edebiliyor da. Nitekim 15 Temmuz darbe girişiminde FETÖ İhanet Örgütüne karşı verilen direniş mücadelesinde bu durumu gördük bile. Aman Allah’ım ne de müthiş bir direnişti bu, üstelik hem karadan hem de havadan yağan mermilere çıplak ellerle ölümüne karşı koyulan bir direnişti. İşte bu kutlu direniştir ki, bu sayede çilesiz zafer elde edilemeyeceğini idrak ettik. Öyle anlaşılıyor ki çile yolcularının tek dinlenebilecekleri durak ebedi saadet yurdudur. Dahası bu sebeple dünya fani, ahiret beka yurdu deriz de. Mümin olan zaten çok iyi bilir ki, fani olanda her türlü çileye göğüs germek vardır, baki olanda ise gonca gül misali ebediyete uçmak vardır. Madem öyle, o halde bize canları pahasına şehadet şerbeti içip de ebedi saadete kanatlananlara ‘Ruhları şad olsun’ demek düşer.
Malumunuz müminliğin alameti iman etmek olup, her müminde iman hep aynıdır. Farklı olan sadece evsafıdır. Yani nitelik farkıdır. Nasıl ki değirmenden çıkan un her yerde un olarak aynıysa, fakat aynı un nitelik bakımdan zenginin evine girdiğinde çuval dolusu un olarak addedilirken fakirin evinde ise bir avuç un olarak addedilecektir. İşte bu misalden hareketle iman hususunda ancak sadece evsaf (nitelik) farklılığından söz edebiliriz. Nitekim bir mümin düşünün ki, dünyanın en gelişmiş silahlarına karşı şairin dile getirdiği “Enginlere sığmam taşarım” şekliyle gözünü hiç kırpmadan göğsünü siper ediyorsa, elbette ki böylesi bir imana sahip mümin için Allah’ın aslanı Hz. Ali varı bir iman nitelemesinde bulunulması gayet tabiidir. Keza bir başka müminde düşünün ki; Allah’a sorgusuz sualsiz tam teslimiyet içerinde inanmış bir mümin, elbette ki böylesi bir imana sahip mümin içinde Ebu Bekir-i Sıddık varı iman nitelemesinde bulunulacaktır. Malumunuz Peygamberimiz (s.a.v) Miraca yükseldiğinde, müşrikler kendilerince sanki büyük bir koz bulmuşçasına yana yana Ebu Bekir (r.a)’in yanına koşup:
“-Ya Ebu Bekir! Senin arkadaşın bu gece Beytü’l Makdis’e gittiğini, orada namaz kılıp Mekke’ye döndüğünden dem vuruyor” dediklerinde, müşriklerin yüzüne karşı:
“-Vallahi, O dediyse şeksiz şüphesiz doğrudur” şeklinde verdiği cevapla tam bir teslimiyet örneği sergilemiştir. Böylece imanda sebat edip teslim olmak neymiş müşriklere büyük bir ders vermiş olur. İşte onun akıl almaz engin teslimiyetidir ki, Allah’ın Habibi gıyabında beyan ettiği ‘Ebu Bekir’in imanı bütün müminlerin imanlarının hepsi ile tartılsa Ebu Bekir’in imanı ağır gelir” hükmüyle müjdelenir.
Şu da var ki, mümin olarak hangi tür iman evsafı seciyesine sahip olursak olalım her halükarda Allah’a karşı iyi bir kul olmak bilinciyle hareket etmemiz icab eder. Allah korusun kulluk noktasında icabımızı yerine getiremezsek günlük hayatımızda ne helal bilir ne de haram biliriz. Bakın bir adam Hz. Ebû Bekir-i Sıddîk (r.anh)’a:
''- Ya.Ebû Bekir! Kendime kabir yaptıracağım, ne dersiniz?'' diye sorduğunda,
Ebû Bekir-i Sıddîk (r.anh):
''- Kendine kabir hazırlayacağına, sen kendini kabre hazırlayacak amel işlesen daha iyi olur'' cevabını vermiştir.
Evet, Hz. Ebû Bekir-i Sıddık (r.anh)’ın beyan buyurduğu gibi kabre gerçek manada hazırlık Allah’a kul olmaktan geçmekte. Bir insan düşünün ki; yaşadığı şu dünyada edindiğitüm mal, mülk, şan ve şöhretiyle hava atmakta habire. Şayet bu insan yüreğinde zerre miskal iman taşımadan bu dünyadan göç ettiyse tüm o yaşadıkları suni ihtişam ve şaşaanın kendisine hiçbir faydası olmayacaktır. Üstelik işin içinde ruz-i mahşerde onca malın helal yoldan mı haram yoldan mı kazanıldığının hesabını vermekte var. Oysa dünyada iken yüreğinde iman hassasiyeti taşısaydı hesap vermek kolay olacaktı. Zira iman hem bu dünyada hem de ahirette insanı ‘Sultan’' eden bir cevherdir. Bakın Züleyha, Yusuf (a.s)’ın sarsılmaz imanı duruşu karşısında ''Allah'a itaatle köleler sultan olur, Allah'a isyanla sultanlar köle olur'' gerçeği ile yüzleşmiş bile.
Evet, Ne mutlu imanla göç edenlere ki, şu geçici dünyanın aldatıcı cazibesine kapılmaksızın son nefeslerinde kelime-i şehadet getirerekten cennetteki makamını görüp öyle göç etmişler. Maalesef öyle insanlarda vardır ki şu dünyanın aldatıcı cazibesine kapılıp isyankâr davranmanın bedeli olarak son nefeslerinde cehennemdeki yerini görerek göç etmişlerdir. İşte bu gerçeklerden hareketle Said Nursi Hz.leri ''Cennet ihsan-ı ilahiye, Cehennem adli ilahiyedir'' demekten kendini alamaz da. Gerçekten de şayet kul istikamet üzere yaşayıp imanla ruhunu teslim ettiğinde kendini melekler eşliğinde gök merdivenini çıkar görür. Yeter ki kul hayat boyu imanını diri tutsun şeb-i arus vuslatı hâsıl olurda. Aksi takdirde Resulûllah (s.a.v.)’in beyan buyurduğu üzere “Elbiselerin eskidiği gibi imanda kalbimizde eskir.” (Taberani Mucan el- Kabirde rivayet etmiş).
Anlaşılan gerçek anlamda tevhid, Allah'a kul olmayı gerektiriyor. O halde ne duruyoruz yapacağımız amel ve ibadetlerle imanımızı tazelemek zamanıdır. İman tazeleyelim ki Allah’a itaatimiz tam olsun. Nitekim kalbimizi kirlerden tasfiye etmek ve nefsimizi tezkiye etmemiz için buna mecburuz da.
Bakın, İmam-ı Gazali Hz.leri; ''Herkesin nefis ilmini bilmesi, nefsini tezkiye etmesi farzı ayındır'' buyurmakta. Madem öyle, nefsini bilen Rabbini bilir hükmünce nefsimizi ıslah cihetine gidip kelime-i şehadet getirerek bu dünyadan göç etmek gerekir.
Zaten son nefeste kelime-i şehadet getirerekten göç etmek iman nurunun kemalatına işarettir. Tabii kemalat lafla olmuyor, illa ki iman yönünde sebat edip nefse çeki düzen vermekle oluyor. Maalesef lafa geldiğinde adeta yeri göğü inleterekten büyük davalardan söz edip aslan kesiliriz ya, oysa işin aslına baktığımızda söylediklerimizle yaşadıklarımızın birbirini tutmadığını görürüz. Kaldı ki hangi davayı güttüğümüzde tam belli değil. Ortalık öyle bir keşmekeş bir hal almış durumda ki, ortalıkta ulvi davalar güdüldüğü gibi süfli davalarda güdülebiliyor. Şayet güttüğümüz dava iman hakikatleri çerçevesinde nefse çeki düzen vermekse elbette ki böylesi bir dava yücedir, yok eğer bunun tam aksine nefse hizmet çerçevesinde kula kul ve maddenin kölesi olmaksa biliniz ki o dava süfli davadır. Şu da var ki hangi davayı güdersek güdelim, sonuçta hal üzere yaşıyorsak, o hal üzere göç edeceğimiz muhakkak. Yani şu dünyada ne ekiyorsak, onu biçeceğiz demektir. Bakın Gavs-ı Bilvanisi (k.s) ne buyuruyor:
“-Öyle ulvi dava sahibi insanlarla oturup kalkmalı ki; sözü dimağımızı, özü kalbimizi, hali de bizi Allah'a kavuşturur olsun.”
Olur ya belki ‘Hani nerede öyle insanlar’ diye kendi kendimize iç geçirebiliriz. Oysa iç geçirmeye gerek yok, bilakis ümit var olmakta her zaman fayda var. Dünya yörüngesinde döndükçe kötüler var olacak iyiler de var olacak elbet. Burada önemli olan neyi arayışa koyulduğumuzdur. Malum arayanın niyetine bağlı olaraktan Mevla’sını da bulur, belasını da. Hiç kuşkusuz tercihimiz birincisinden yanadır. Yeter ki; aradığımız insan iman abidesi diyebileceğimiz nitelikte bir şahsiyet olsun, bir şekilde Allah-u Teâlâ bizim için sebepler halk edip veli kuluyla buluşturur da. Zira Allah’ın hazinesi sonsuzdur, Salih insanlar yeryüzünde eksilmediği müddetçe kıyamet kopmayacağına inancımız tam da. Kaldı ki Allah nurumu tamamlayacağım diye vaad ediyor zaten, o halde bize hakikat yolunda dost ve yardımcı olacak Salih zatları arayıp bulmak düşer. Malum, son Peygamber'in gelişiyle birlikte peygamberlik kapısı kapanmıştır, ama evliya kapısı öyle değil. Yani yeryüzünde tek bir kişi Allah demediği ana dek evliya kapısı kapanmayacaktır. Zaten yeryüzü sathında Allah diyen kalamayınca da dünyanın da hayatta kalmasının hiçbir anlamı kalmayacaktır. İşte bu noktada kıyametin iman etmeyenler üzerine kopması vaki olması kaçınılmazdır.
Kur'an-ı Muciz'ül Beyan'da, çoğu kez Müminlere yönelik ''Ey iman edenler...'' hitabıyla başlayan ayetler arasında bilhassa “Allah'tan korkun, sadıklarla beraber olun'' (Tevbe 9/19) ayetiyle daha bambaşka muhatap alınıp uyarılırız da. Şayet muhatap kılındığımız bu çağrıya icabet edilirse ne ala, icabet edilmezse vay halimize, Allah korusun haramileri kendimize dost edinmiş oluruz. Madem öyle neydik edip bizim Allah yolunda sadıklarla beraber olmamız gerekir. Bakın, Sahabe-i Kiram Peygamber meclisinde soluk almakla kurutuluşa erenlerden oldu, aynen öyle de en son ümmet olarak bizlerde Evliya-i Kiramın meclisinde soluk almalı ki kurutuluşa erebilelim. İşte bu nedenle Allah’ın veli kullarına Peygamber (s.a.v.)’in varisi gözüyle bakarız da. Nasıl o gözle bakmayalım ki, bikere her şeyden önce evliyaullah insanlara lafla dost olmayıp irşatlarıyla sadık dost olmaktalar. Hele bu dostluk ümmetin imanını kurtarmaya yönelik dostluk olunca Mevlana’nın ‘Ne olursan ol yine gel’ çağrısıyla Yunus’un ‘Yaradılanı sev Yaradandan ötürü’ çağrısı bir başka anlam kazanır da. Keza Evliyaullah’ın ''Her geceyi kadir bil, her kulu Hızır bil''çağrısı da öyledir. Belli ki yapılan bu çağrılar boşa değil, dün olduğu gibi bugünde Ümmet-i Muhammed’in kurtuluşuna yönelik geçerli çağrılardır. Nitekim Evliyaullah tarihine şöyle baktığımızda, Mürşidi kâmiller her dönemde insanlığa sevgi, merhamet ve sünnet-i seniyye üzerine yaşama arzusunu aşılamak için irşad faaliyeti yürüttüklerini görürüz. Asla tarihten bu güne dek kin, nefret ve fenalık aşılayan bir yol takip etmemişlerdir. Bu öyle bir aşılamadır ki her insana hüsnü zanla, yani Hızırgözüyle bakmamızı gerektiren bir aşıdır bu. Şöyle kendi kendimize düşündüğümüzde acaba önümüze çıkan her insana hüsnü zanla baksak ne kaybederiz ki. Elbette ki bir şey kaybetmeyiz, bilakis Hızır çıktığında çok şey kazanırız da. Bakınız Hasan-ı Basri (r.anh.) gibi büyük bir Tabiin ulusu bile ''Benim zannımı Dicle kenarında bir anayla bir oğul düzeltti'' diyor. Nasıl mı?
Hasan-ı Basri (r.a.) bir gün kırda bayırda gezinirken ırmak kenarında ana oğul olduklarını fark edemeden güle oynar hallerine dikkat kesilip gayrimeşru davranışlarda bulundukları zannına kapılır. Neyse ki tam o sırada ırmak üzerinde geçenbir sandal devrildiğinde dikkat kesildiği o gencin güle oynamayı bırakıp suya dalmasıyla birlikte sandaldakilerin yardımına koşması bir anda işin şekli şemalını değiştirmeye yetecektir. Öyle ki o genç sandaldakileri kurtarıp Hasan-ı Basri ile göz göze geldiğinde şöyle der:
''- Ya Hasan-ı Basri! Raks yaptığım sandığın kadın (elini omuzuna koyduğum kadın) benim öz be öz annemdir, şarap içtiğimi sandığın içecekse ab-ı hayat sudur”' İşte bu can alıcı sözler TabiinUlularından Hasan-ı Basri Hz.lerinin zannını (ön yargısını) bir anda hüsnü zanna çevirmeye ziyadesiyle yeter artar da. Bir başka çarpıcı örnek ise Hz. Ömer (r.a.)’ın şu müthiş beyanlarında görüyoruz. Bakın Allah’ın adalet kılıcı Hz Ömer (r.a) şöyle der:
''-Her kim bir başka insanın ayıbını görür ya da ayıbını araştırırsa kendi ayıbını ortaya koymuş olur.' Madem öyle, kınayanın kınamasına aldırmaksızın her olay karşısında hüsnü zan bir duruş sergilemek gerekir. Tabii bu demek değildir ki ortada herhangi nahoş bir durum veya haksızlık görüldüğünde göz yumulsun, tam aksine nahoş görülen mesele her neyse tam açıklık kazanana kadar ihtiyatı elden bırakmamak manasına bir hüsnü zanlıktır bu.
Öyle anlaşılıyor ki tüm mesele özümüzü, sözümüzü ve kalbimizi arındırıp arındıramamakta gizli. O halde bize düşen, özü özümüze, sözü sözümüze uygun duruş sergilemektir. Özümüzü öz, sözümüzü namus bilelim ki bizi gören bizde dirilsin. Yeter ki samimi olalım bunu başarabiliriz de. Hiç kuşkusuz elde edilecek başarıları sadece dünya ile sınırlı tutmamak gerekir, son nefesimizde iman bileti almak içinde gayret etmemiz gerekiyor. Nasıl ki okuldan mezun olmak için diploma almak gerekiyorsa, aynen öyle de Yüce Allah’ın Mümin kullar için hazırladığı cennetinegirmek içinde iman bileti şarttır. Şayet bu imtihan dünyasında imanla göç ettiğimizde biliniz ki daha şimdiden cehennemin yedi kapısını kapatmış oluruz. Hiç şüphesiz bunun dayanaklarından biri İlm-i Tevhid bir diğer dayanaksa Amel-i Tevhiddir. Malum olduğu üzere kalben tasdik ve dille ikrar; ilmi tevhid olarak karşılık bulurken, ilmin teoriden pratiğe geçiş yapıp yaşantı haline dönüşmesi de Amel-i Tevhid olarak karşılık bulur. Ancak bu arada şunu belirtmekte fayda var; Amel-i tevhidin gerçekleşmesi için öncelikle sağlam bir itikadave zikreden bir kalbe sahip olmak lazım gelir. Hatta lazımda ne söz, zaten şeriat üç sütun üzerine bina edilmiştir. İşte bu üç sütun:
- İtikat,
- İbadet,
- Ahlâk ve muamelat’tan başkası değil elbet.Yetir ki insan dünyada iken bu üç sütuna tutunup şeriatı garra üzerine yaşasın imanla göç edip kâmil iman hüviyeti kazanırda. İşte görüyorsunuz iman her şeyin başı, iman olmadan amelin hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur. Nitekim Hz. Lokman (a.s) oğluna ilk evvela imanı öğütlemiş, sonrası malum sırasıyla ibadetve insanlardan yüz çevirmemeyi öğütlemiştir.
Evet, bir kez daha söylemekte fayda var bu kutlu yolun başlangıcında iman etmek vardır, nihayetinde ise yine imanla çene kapamak vardır. Dolayısıyla çene kapayıncaya kadar imanda sebat etmek şarttır. Buna mecburuz da. Bakın Peygamberlerin şöyle hayatına hemen hepsi insanları imana davet için gelmişlerdir.
Malum davete icabet edenler kurtuluşa ererken icabet etmeyenlerse helak olmuşlardır. Düşünsenize Peygamber amcası Ebu Leheb olmak, Hz. İbrahim’in babası Azer olmak, Hz. Lut’un karısı olmak ya da Hz. Nuh'un oğlu Kenan olmak kurtuluşa yetmiyor, illaki davete icabet etmek gerekiyor. Asl olan soy sop yakınlığı değil imanı yakınlıktır. Zira müminler kardeştir hükmü bunu gerektirir. Keza inanıyorsanız üstünüz hükmüde öyledir. Asıl paha biçilemeyecek değer iman'dır. Şayet bu değere maliksek ancak o zaman kurtuluş gemisine binilebiliyor, bunun dışında akıbet tufandır. Dolayısıyla Said Nursi Hz.lerinin ''Zaman iman kurtarmak zamanıdır” sözüyle Seyda (k.s)'ın rüyasında gördüğü bir hadise üzerine söylediği ''Ya Resulüllah! Beni bu ümmetine feda et” feryadını Resûlüllah (s.a.v.)’in ''Ahir zamanda iman kor ateş olacak, elde tutması zor olacak'' hadisi şerifin sırrı çerçevesinde kayda değer görüyoruz. O halde daha ne duruyoruz, neydik edip iman kor ateşte olsa elde tutmak için çaba sarf etmek gerekir. Aksi halde vay halimize maazallah imanımızdan oluruz. Bakın ahir zamanda işin vahameti o kadar ciddi bir boyut kazanmış ki, Gavs-ı Bilvanisi (k.s.):
''-Biz her geleni tarikata alıyoruz. Aslında her gelen tarikata alınmaz. Ama zaman o zaman değil. Zaman artık imanı kurtarma zamanı olmuş. Eskiden insanlar bir şeyhe intisap etmek için ya eşeksırtında, ya da bin bir çile ve cefaya katlanaraktan kilometrelerce yoluyaya olarak kat edip ancak bir şeyhe ulaşabiliyorlarmış. Ancak ulaşmaklada iş bitmiyor, hemen kul borcun var mı, kaza namazın var mı gibi bir dizi sorular eşliğinde imtihanı geçtikten sonra dergâha kabul edilebiliyordu. Şimdi biz aynısını yapsak tarikatta kimse kalmaz”demekten kendini alamaz da.
Gerçektende geldiğimiz noktada dünyanın gidişatı bu istikamette seyrediyor. Oysa dünyanın başka yüzleri de var. Nitekim Said Nursi Hz.leri dünyanın tüm yüzlerini:
“- Allah-ü Azimüşşan'ın esma-i ilahisine bakan yüz,
- Ahrete bakan yüz,
- Ehl-i dünyaya bakan yüz.''diye üç kategoride tasnifler de.
Umulur ki bizler bu tasniften dünyanın esma-i ilahiyesi ve ahirete bakan yüzüyle alakadar olup imanımızı bu yüzlerle diri tutmaya çaba sarf etmiş olalım. Aksi takdirde tıpkı dünyanın diğer yüzü gibi bizimde akıbetimiz fena olur. Malum İmam-ı Gazali Hz.leri ''Huzuru ilahide dünya bile cehenneme atılır'' beyan buyurmakla bu gerçeğe işaret etmiştir. O halde Said Nursi Hz.lerininde beyan buyurduğu gibi dünyada bize Allah’ı hatırlatacak şu üç unsuru tefekkür etmemiz icab eder:
- Ahrete bakan yüzünü tefekkür etmek,
- Gelmiş geçmiş tüm Peygamberlerin hayatlarını örnek alaraktan tefekkür etmek,
- En son Kelam-ı Kadim Kur’an’ı Kerim üzerinde tefekkür etmek.
İşte bu üç ana eksen üzerinde tefekkür edelim ki, gökten meleklervasıtasıyla dünya üzerine inen Allah’ın mucizevî nimetlerinden ve rahmetinden istifade edebilelim. Zaten Allah’ın rahmeti o kadar bol ki kulları bu nimetlerden istifade etsin diye yüz altmış tane melek vazifelendirmiş bile. Mesela bunlardan yedi tane melek sırf insanın gözünün korunmasıyla memurdur. Mesela yine öyle vazifeli melekler vardır ki Allah’a inancı tam olan insanların alnında mevzi alıp gece gündüz okuyacakları salâvatları Resûlüllah'a ulaştırmakla mükelleftir Anlaşılan o ki, sayısını bilmediğimiz daha nice melekler vücudun hemen her azasında konuşlanıp Yüce Allah tarafından eşrefimahlûkat ilan edilen insana hizmet için vazifeli.
Siz bakmayın öyle ateistlerin meleki âlemin varlığını inkâr etmelerine. Bir gün ecel meleği kapıya dayandığında hak vehakikat neymiş onlarda anlayacaklar ama iş işten geçmiş olacak. Her neyse ateistler yoktan var olmayı reddederekten sadece biyogenez teziyle oyalana dursunlar şunu iyi bilsinler ki,Yüce Allah bizi yoktan var ettiği gibi vardan da yokedip ahrettetekrardan bizi diriltmeye kadirdir. Buna inancımızşeksiz şüphesiz tamdır. Şayet ateistlerin dertdavaları yaratılış sırrını çözmekse, tek yaratılış gerçeği var, o da yoktan var olmak, vardan yok olmak gerçeğidir. Bunun dışında yaratılışın sadece biyogenez kısmını görüp abiyogenez kısmını görmemek yaratılış gerçeği ile akla ziyan taban tabana zıt bir tutumdur. Hadi Allah’ainanmadıklarını anladık ta evrende cereyan eden bir dizi biyogenez ve abiyogenez hadiselerinin birbiri ardına seyreylediğini görmezden gelmelerine ne demeli. İleri sürdükleri tezleri hangi mantık kabına sığdırıyorlar doğrusu anlamak mümkün değil. Sonuçta biz biliyoruz ki biyoloji dersinde abiyogenez kavramıyla cansızlık ifade edilmeye çalışılırken biyogenez kavramıyla da canlılık ifade edilmeye çalışılır. Zaten çalışılmasında demiyoruz, bilakis böylesi çalışmaların Yüce Allah’ın azametini tefekkür etmemize vesile olacağı gibi irfanımıza ışıktuta da diyoruz. Işık tuttuğu şundan belli, her iki kavramda yaratılış gerçeğini haykırmaktadır. Hatta biz işi daha da ileri boyutlara taşıyıp her iki olgununda meleklerin kontrolünde vardan yok, yoktan var oluş döngüsü içerisinde işlev görüp seyri âlem eylediğine kanaat getiririz. Nasıl mı? Şayet Yüce Allah yarattığı bir varlığın genetik kodlarını harekete geçmesini dilerse derhal vazifeli melek bu işi yapmakla mükelleftir. Yok, eğer Yüce Allah yarattığı varlığın genetik kodlarını durağan halde kalmasını dilerse bu kez vazifelimelek durağan olması yönünde vazife yürütecektir. Teşbihte hata olmasın, burada durağanlıktan maksat cansızlık manasına bir durağanlıktır. Ta ki bu durağan varlıklar diriliş emrine muhatap kalır, işte o zaman cansızlıktan (abiyogenezden) canlılığa (biyogeneze) geçiş söz konusu olacak demektir. Nitekim Yüce Allah Kur’an’da''O ölüden diriyi, diriden ölüyü çıkarır'' beyan buyurmakla hem ''abiyogenez' hem de ''biyogenez'' gerçeğinivurguluyor. Ama gel gör ki ateistlere bu gerçeği anlatmakta güçlük çekiyoruz. İnançsızlık bu ya, hep gözle görebildiklerini ve elle tutabildiklerini gerçek sanmaktalar, maalesef fizik ötesi âlemden bihaberler. Dikkat edin geçmişten günümüze uzanan tüm ileri sürdükleri tezler; ya kuru mantık örgüsüne dayalı hipotezler ya da bir kısım feylesof taifesinin ellerine tutuşturdukları hiçbir bilimsel değeri olmayan müsvedde tezler olarak karşımıza çıkmakta. İşte biz bu noktada feylesof taifesine değil, itikadı imamlarımıza kulak veririz. Madem öyle, bakalım İmam Maturidi bu hususlarda ne diyor: ''Allah'a iman etmek yaratılış gereğidir. Herkes aklıyla Allah'ı bulabilir.'' Keza İmam Eş’ari de şöyle der: ''Sırf akıl ve fikir Allah'ı bilmede yetersizdir. İman din ile sabittir ve kavme Peygamber göndermek esas olur.'' Tabii Eşarilerin burada aklı göz ardı edişlerinde ''Zira biz bir kavme Resul göndermedikçe azap etmeyiz'' ayeti celilerinden çıkardıkları mananın ehemmiyeti çok büyük. Ancak burada Maturidilerin bu ayete ehemmiyet vermedikleri anlamı çıkmasın. Çünkü Maturidiler ayette geçen ‘azap etmeyiz’ ifadesinin anlaşılamayan din hükümlerinin yerine getirilmemesiyle alakalı bir hüküm olduğunu, dolayısıyla bu noktada Allah’ı bilmeye yönelik akl etme çabasının terki anlamına gelmeyeceği bir anlam çıkarmışlardır. Sonuçta ayete hangianlam yüklenirse yüklensin şu bir gerçek her iki itikadı mezhebin imamının da iman hakikatleri noktasında ortak bir paydada buluştukları gerçeğini değiştiremeyecektir. Kaldı ki, kâinatta her şey değişir, tek değişmeyen hiç kuşkusuz iman hakikatleridir. Bu yüzden bizim açımızdan ortak paydada buluşmak çok mühimdir, gerisi teferruattır. Teferruata dalındığında ise imanın bir bütün olduğunu, asla parçalanamayacağını idrak etmiş oluruz. İşte bu bütünlük inananları geleceğe taşıyıp hem nur hem güç kaynağı olurken, inanmayanlar içinse gelecek planlarını altüst edecek kâbus olmakta. Sonsuzluğa inanılmazsa elbette ki kâbus görmeleri gayet tabiidir. Ancak sürekli gelecek kaygısıyla habire kâbus gördüklerinden bu arada etrafa dehşet saçmayı da ihmal etmezler. Merhamet desen hak getire. Bakın şöyle dünyanın geldiği noktaya merhamet olmayınca çok övündükleri medeniyet bir anda tek dişi kalmış canavar olarak karşımıza çıkabiliyor. Neyse ki Ümmet-i Muhammed bu dehşet saçan canavar karşısında direncini yitirmeyip gerektiğinde“zalimler için yaşasın cehennem” haykırışıyla gereken cevabı verip iman abidesi duruş sergileyebiliyor. Örnek mi? İşte mahkeme salonunda şehit verdiğimiz Mursi’nin şahadeti bunun en bariz örneği zaten. Yani kaybedecekler Mursiler değil, Firavunlar kaybedecek elbet. Şu bir gerçek şu fani dünyada gerçek iman erleri ve iman orduları var oldukça zulüm asla ilelebet payidar olamayacaktır. Eninde sonunda hak gelip batıl zayi olacaktır. Tarih boyunca da böyle olmuştur zaten. Keza tarih boyunca zulmetmek onlar için bir vasıf olmuş, mazluma umut zalime korku salmakta iman ehli için bir vasıf olmuştur. Hatta Dr. Haluk Nurbaki bu hususta Bakara suresinin 17. Ayetiyle zulmün vasfını şöyle yorum getirir: “Sanat şaheserim olan bu kalbe imza attım. Onu imanla ve sevgiyle doldurmazsanız mühürlerim.” Hiç kuşkusuz mümin kalbinin vasfını pek yorumlamaya gerek kalmadan şu hadis-i kudside zikredilen “Yere göğe sığmam Mümin kulumun kalbine sığarım” beyanı her şeyi izah etmeye yeter artar da.
Evet, iman önce kalpte alev alıp sonra dille dışa ikrar olarak yansıdıkça kuvve-i fiile dönüşmekte. Yeter ki kalp katılaşmamış olsun iman nuru kendini büyük bir kuvvet olarakgösterip bunun dışa yansıması olarak da Peygamberimiz (s.a.v)’in beyan buyurduğu “Müminin ferasetinden sakınınız” şekliyle tezahür edecektir.
Yukarıda da belirttik ya bu kimi zaman “kükremiş sel gibiyim bendimi çiğner aşarım, yırtarım dağları enginlere sığmam taşarım” şeklinde yansıyacağı gibi mazlumların feryadı yeri göğü inlettiğinde müminin yüreğini gözyaşı seline bürüyecek şekilde de yansıyacaktır. Böyle yansımasıda gayet tabiidir, çünkü iman nuruyla hep mahzun olduğu için istesede gözyaşına hâkim olamaz.
Gerçektende mümin kulun kalbi iman nuru ile mahzunlaşıp yumuşadıkça merhamet damarıda o ölçüde kabarmakta. Nasıl mı? İşte sahabenin yaşantısı bunun en tipik misali. Öyle ki; Sahabe- Kiram değil mazlumun ahı figanı, Kur’an ayetlerini işittiğinde bile günlerce aylarca kendine gelemeyip ayılanlar bayılanlar, ağlayanlar olurmuş. Besbelli ki, her nazil olan ayet sahabenin yaşantısına tesir edip kalpleri de o ölçüde yumuşayabiliyor. Düşünsenize kız çocuklarının diri diri toprağa gömülmesinde içi cız etmeyen Hattab oğlu Ömer, kız kardeşinin evine paldır küldür dalıp okunan Kur’an’ı işittiğinde ‘bu ne tatlı kelamdır’ deyip bir anda gönlü yumuşayabiliyor. Böylece bu yumuşama sayesinde ilerisinde merhamet ve adalet timsali Halife Ömer olarak gönüllerde taht kurar bile. Ne diyelim, işte görüyorsunuz gönül yanması denen mahzunluk halinin doğurduğu sonuç budur. Anlaşılan o ki, gönül yanması olmadan hidayette beraberinde gelmiyor. Bakın şöyle ateistlerin hal ve ahvaline hayatta bir kez olsun gözyaşı döktüklerini göremezsiniz. Nasıl döksünler ki, zaten yaptıklarının karşılığı olarak kalpleri mühürlenmiş haldeler, isteseler de gözyaşı dökemezler. Hani hep deriz ya, ‘merhameti olmayanın imanı olmaz’diye, aynen bunun gibi ateistlerin içine düştükleri durum tamda bunu gösteriyor. Öyle ya merhamet alıp satılan bir nesne değil ki gözyaşı döksünler, tamamen gönül mahalline bağlı olarak yansıyan kalbi bir melekedir. Onların bağlanıp yaslandıkları mahal besbelli, yani akıl melekesidir.Ama unuttukları bir şey var, tutunmaya çalıştıkları akılda elle tutulan gözle görülen bir nesne değil, o da bir başka cihetten melekedir. Meleke olmasına rağmen ne hikmetse kendilerine rehber olarak kabul edebiliyorlar. Malum akıl melekesi daha çok beş duyudan gelen verilerin beyinde harmanlanmasıyla varlığını hissettirmekte. İşte bu noktada ateistler akli yönde hareket ettiklerinde onlar için vicdan, merhamet hak getire. Hatta akıl karaya otursa da tüm bu insani değerler kalbi mühürlenmiş bir materyalist için asla hiçbir anlam ifade etmeyecektir, onlar için varsa yoksa bir noktadan sonra cüzdan biricik değerdir artık. Şu iyi bilinsin ki Kur’an doğrudan kalbe hitap etmekte, akladeğil elbet.Bu yüzden İmam-ı Gazali Hz.leri; akıl bir yere kadar arkadaştır, onunda giremeyeceği sahalar var diyor. Ama gel gör ki maddeye tapanlar aklını cüzdana bağladıkları içindir Yüce Allah (c.c) onlar hakkında hükmünü şöyle vermiştir: ''Allah kalplerini ve kulaklarını mühürlemiş ve gözlerini perdelemiş ve gözlerine perde indirmiştir ve bunların hakkı azim bir azaptır'' (Bakara Suresi ayet 77)
Velhasıl-ı kelam İman, hem nur hem kuvvettir.
Vesselam.
https://www.kitapyurdu.com/kitap/medineden-buharaya/640880.html&filter_name=selim+gurbuzer
