Zelimhan Yakup’u yâd eylemek…

Ezizim neler gördüm

Ahırda (sonunda) biçer gider

Onun adını ilk kez Kardaş edebiyatlar Dergisi’nde duymuştum, bu kitaptan söz ediliyor ve bazı şiirlerine yer veriliyordu. “İstanbul Gızı” adlı şiiri çok hoştu:

İstanbul gızının teli darandı (1)

1-Saçı tarandı 2-Kulağın küpesi 3- Saçın tülü (kurdelası) 4-Kınası 5-Halkın, İl’in süsü 6-Beni 7-Mumu 8-Buluşmalar 9-Tadı, tuzu

Bakû’ya gitmek nasip oldu o yıl (1992). Azerbaycan Halk Cephesi’nin Merkez Yönetim Kurulu Üyesi şair Abbas Abdulla’nın (Azerbaycan’ın ilk İstanbul Konsolosu oldu Abbas Abdulla daha sonra) çıkardığı Ulduz adlı dergiyi ziyarete gittik yol arkadaşım rahmetli Şemsi Belli ile.Sohbetin en koyu yerinde biri girdi içeri selam verdi. Abbas Bey “Bu Zelimhan Yagup, şair. Benim de yeğenim olur” deyince, ben hemen Şemsi Bey’e “Abi, hani size İstanbul Gızı diye bir şiir okumuştum, işte onun şairi” diye hatırlatmada bulundum. Şemsi Bey “Yahu arkadaş, seni iyi ki buldum, gel hele, geç şu kameranın karşısına, önce anlat sen bu İstanbul Kızını nerde gördün, nasıl vuruldun ona ve şiirini oku, bir de senden dinleyelim.”

Anlattı, Çamlıca Tepesinde görmüş o kızı. Sonra okudu şiiri. Müthiş bir hitabet gücü olduğunu ve şiirine yeni bir ruh verdiğini gördük. Abbas Abdulla, Zelimhan’ın çok iyi âşık sazı da çaldığını ve âşık meclislerinde bulunduğunu söyledi.

ZelimhanYagup sonra bizi alıp Azerbaycan şiirinin devlerinden rahmetli Nebi Hezri’ye götürdü, giderken de bir kitapçıdan yeni kitabından alıp armağan etti bizlere.

Bu değerli şair, sonraki yıllarda milletvekilliği yaptı. Onu Azerbaycan televizyonunda hep izledim. Tanrı vergisi güçlü bir belleği vardı, Azerbaycanlı gelmiş geçmiş tüm şairlerin neredeyse en önemli şiirlerini ezbere biliyordu, kendi şiirlerini de… Türkiye şiirinde de, bizim birçok aydınımızın ilerisindeydi. Yunus’u ve Mevlana’yı çok iyi biliyordu. Hayrandı Atatürk’e.

Onu birkaç ay önce kaybettik, uçmağa vardı…

Abbas Abdulla dostum da, ZelimhanYagup da Bayburt’a gelmiş Dede Korkut Şenliklerine katılmışlardı. Abbas Abdullah 1995 yılında ilk şenliğe katılma ayrılacağını da tatmıştı.

Zelimhan Yakup’un bana imzalayıp verdiği bu kitabında, Kars’ın Düzünde adlı şiirinin başında iki bayatı (hoyrat) var, bunları Abbas Abdulla da bize okumuştu Bakû’da. Bunlar tam bir cinas ustalığı ve Türkçe mucizesi… Öyle derin anlamlar ve tarihsel gerçeklerle dolular ki… Bunları sunarak “tin’ini şad” edelimZelmhanBeğ’in, Abbas Beğ’e de selam edelim.

Kars ayaz

        (Nenem böyle diyordu)

       (Men böyle diyorum)